Daniël Tomàs

Ken je dat moment: op de terugweg van vakanie uit een warmer land, je kin op je hand,
turend uit het raam terwijl de zon zich oranjerood door een summier aantal wolken en
buigende graanvelden laat zien? Het moment dat je de hoofdrol speelt in een arthousefilm
en je begeeft in de zwijgzame scène tussen twee belangrijke momenten in? Dát moment.
Dat zet Daniël Tomàs om in muziek. Terwijl de luisteraar vrij ronddwaalt in zijn muziek, rijgt Tomàs zijn stukken iedere keer weer op een andere manier aan elkaar – zodat elk publiek een andere reis beleeft.

Daniël Tomàs: pianoheld op sokken (omdat zijn benen anders niet onder de klaviertafel
passen) ís zijn werk: dromend. Zijn werk laat je alle straks, toen en nu, voor even vergeten –
zoals zijn ouders soms vergaten dat hij in de kamer zat, omdat hij zo kon opgaan in waar hij
mee bezig was.

Laatstgenoemd element hoor je ook terug in zijn laatste album Pintures I. Hiervoor sloot hij
zich vier maanden op in de huiskamer van zijn ouders en speelde alles op een zogenaamde
feltpiano. Het album Pintures II, dat in 2024 uitkomt, nam hij op vanuit zijn eigen
woonkamer, waarbij de oplettende luisteraar zelfs een deken van buitenruis zou kunnen
ontdekken.

Tomàs toch in een hokje stoppen? Denk dan aan neo-klassieke muziek waarin elementen van
zowel elektronica als klassieke piano, en steevast partijen improvisatie zijn samengebracht.