Modder

Sommige avonden zijn niet bedoeld voor tere zieltjes. Zaterdag 18 oktober is er zo een. Mondo Generator en Modder veranderen Het Podium in een broeierige massa van doom en fuzz. Twee bands, twee kanten van dezelfde chaos: de ene met punkerfgoed uit de woestijn van de Verenigde Staten, de ander met riffs zo log dat zelfs de scheefgebekte Vlaamse Bouvier van je tante Marie de staart intrekt. Nick Oliveri – ooit basbeul bij Kyuss en Queens of the Stone Age – besloot in ’97 dat het tijd was om zijn eigen pad te kiezen. Oliveri smeet stoner, punk en twintig bulldozers in een snelkookpan, en Mondo Generator was geboren. Het begon met Cocaine Rodeo (een plaat, opgenomen met halve Kyuss-crew), die jarenlang vergeten op de plank lag. Toen het album eindelijk opdook, was de toon gezet. Sindsdien volgden platen als A Drug Problem That Never Existed en Dead Planet. Mondo Generator is een band die frontaal op je trommelvliezen beukt. Geen zoetsappige poëzie, maar een uitgebreide bloemlezing van alles wat kapot kan. Soms een QOTSA-cover, dan weer een loeiharde garagesong uit Oliveri’s eigen catalogus. Modder brengt een ander soort geweld. Het Gentse vijftal komt met gitaargeweld zo gitzwart dat het voelt alsof de zwaartekracht langzaam wordt opgeschroefd en je langzaam maar zeker de aarde wordt ingedrukt. Wat begon met het 21 minuten durende Mudslinger, groeide uit tot een sludge- en doommachine die inmiddels op de grootste undergroundpodia in Europa staat. Met The Great Liberation Through Hearing bewezen ze dat traag en zwaar allesbehalve saai is, en op het nieuwe album Destroying Ourselves For A Place In The Sun trekken ze die lijn nog verder door. Live is Modder een sonische sloophamer die elke vezel in je lijf laat trillen. Eindeloze riffs die traag en genadeloos bezit van je nemen, en die samen met donderende drums en lage, modderige synths alles dichtplamuren.