Eric Vaarzon Morel

Begin jaren tachtig kwam een Hollandse jongen in het diepste Zuiden van Spanje aan. In het verblindende licht van Andalusië vond hij langs gortdroge paden zijn weg. De stegen en cafés van Sevilla werden zijn thuis, de flamenco zijn taal. Eenmaal terug zag hij de pracht van de bevroren rietkragen aan de Hollandse horizon en wist: ik ben een waterdrager. Ik zal de kurkeiken op de Andalusische vlakte met mijn gitaarmuziek besprenkelen, de jasmijnbomen laten bloeien en de Spaanse warmte mee terug nemen naar mijn land onder de zee.