Tom Dice

De jonge singer-songwriter – né Tom Eeckhout, Eeklo en amper 26 - kan al terugblikken op een rijk gevuld artiestenleven, één waar doorwinterde barden pas aan toekomen als ze de kaap van de 40 naderen. Niet zo bij Dice. Hij zocht na het succes van ‘Me and my guitar’, de albums ‘Teardrops’ (2010) en ‘Heart for sale’ (2012), een succesvolle songfestival doortocht (2010), een gesmaakt duet met de Franse Elisa Tovati (‘Il nous faut’, 2011)), support van Taylor Swift (2011) en veel spelen in binnen- en buitenland de luwte op. Even genoeg van het wereldje, van de verwachtingen, van foute afspraken en de daaruit vloeiende frustratie. En van het beeld dat de mainstreammedia van hem trachten te verkopen. Dice werd lang in een vakje gestopt waar hij zich niet echt helemaal thuis voelde. Hij verdween stil van het toneel en trok zich terug met de vraag: “Wat wil ik eigenlijk? En wie wil ik zijn?” Besognes van een zoekende jongeman die weet wat hij in zijn mars heeft, maar die niet altijd de tijd en de ruimte kreeg om dat zelf helemaal te onderzoeken. Dice koos zelf. Brak met zijn platenfirma, en begon te schrijven. Solo. De gitaar op grijpafstand, het notitieblok dag en nacht naast zich. Vier jaar later is het nieuwe album er: ‘I’ve come a long way’, met de vooruitgeschoven single ‘Hey there sister.’ ‘I’ve come a long way’ is een plaat waarop ‘the artist as a young man’ op zoek gaat naar de kern van zijn muzikantenschap. Geen zelfanalyse, maar een sluitstuk – of een nieuw begin - van een periode in Dices leven. De thematiek ligt rond het leven on the road, ogenschijnlijk oprechte vriendschappen, de liefde, het leven van alledag (‘I’ve Come A Long Way). Het leverde Dice 11 songs op, mooi in de traditie van de hedendaagse songwriter. Dice wist zich geïnspireerd door een aantal helden: John Mayer is niet veraf, net zomin als Ryan Adams, en grote voorbeelden Springsteen en Clapton. Niet in de signatuur van de sound, want die is genuine Tom Dice, maar wel in de aanpak, in de storytelling en in de manier waarop de songs verpakt worden. Geen zwaarmoedigheid of lichtzinnige en al te frivole popsongs, maar the real singer-songwriterstuff. Songs met de voeten in het nu, mooi gearrangeerd, met een zweem nostalgie en lekker in het gehoor liggende Americana. Dice ging voor de productie van deze plaat niet over één nacht ijs. Hij volgde zijn gevoel, sprak Andy Burrows (cf. Razorlight, Smith & Burrows, met Tom ‘Editors’ Smith) aan met de vraag of hij de plaat wou producen en trok op zijn eentje naar de Amazing Grace Studio in Londen. De keuze voor Burrows bleek een gouden zet en was net dat wat Dice nodig had: een no-nonsens aanpak waarbij de muziek primeerde en het spelen helemaal op de voorgrond stond. Muzikanten liepen af en aan: Tom Odell op ‘Lionhearts’, Lize Feryn op ‘Hey There Sister’, Charlotte Jacobs op ‘Lifeline’, Sarah Godard op ‘Lionhearts, Eva De Geyter op ‘Mary Jane’ en Alex Callier , stem en co-auteur bij ‘25’; ze lieten zich inspireren door het moment. Ze voegden een prachtige, persoonlijke kleur toe. Met Burrows achter de knoppen en als muzikale sparringpartner stond de plaat op twee weken tijd grotendeels op band. Ingespeeld door een spur-of-the-moment band (de vaste band bleef thuis, met uitzondering van drummer Thomas Vincke en bassist Stijn Tondeleir die voor de song ‘Lifeline’ overkwamen). ‘I’ve come a long way’ is Dice 2.0. Het is een mooie coming-of-age plaat, een waarop Tom Dice voorgoed toont uit welk muzikaal hout hij gesneden is en hem voorgoed bovenaan de lijst zet van Vlaamse singer-songwriters die harten kunnen beroeren.