Douwe Bob

Biografie 'Fool Bar' Release 6 mei 2016 Vanaf vrijdag 6 mei 2016 is 'Fool Bar', het derde album van Douwe Bob uit. Het is zijn meest verhalende en rijke album tot dusverre. Muzikaal gevarieerder en tegelijkertijd ook meer Amerikaans klinkend dan zijn vorige albums. Twaalf liedjes die getuigen van een grote observatiekracht en inzicht in zijn eigen persoon, vol overtuiging gezongen en avontuurlijk uitgevoerd door hem en zijn weergaloos op dreef zijnde band. ‘Volwassen’, zou je het album bijna willen noemen, een woord waarmee je voorzichtig moet zijn in het geval van de pas drieëntwintigjarige ‘jongen’, die levensgenieter en charmeur Douwe Bob nog steeds is. Maar wacht, laten we eerst de titel uitleggen. ‘Waar de Fool Bar is, daar ben ik’, verklaart Douwe Bob. De Fool Bar is een metafoor voor een plek waar je jezelf kunt zijn. Een toevluchtsoord waar je op adem kunt komen en je hart kunt uitstorten. Waar je je verhaal kwijt kan, ook als alles tegen zit. Er bestaat ook een ‘echte’ Fool Bar. Deze bevindt zich op de bovenverdieping van zijn huis in Amsterdam. Het is het vroegere atelier van zijn vader, Simon Posthuma, die als lid van designgroep The Fool o.a. kleding en artwork ontwierp voor The Beatles. Vandaag de dag geeft Douwe Bob er geregeld feestjes en draait er plaatjes met zijn vrienden. Het album kent opmerkelijke tegenstellingen. Wat betreft muzikale aanpak is Douwe Bob als zanger cq. verhalenverteller bijzonder nadrukkelijk in command in zijn liedjes, tegelijkertijd gunt hij zijn band als nooit tevoren de ruimte om te excelleren en het avontuur te zoeken. Een andere tegenstelling is van complexe, psychologische aard en is bepalend voor vooral de eerste helft van de plaat, waarvan de liedjes in het teken staan van vragen als wie ben ik en wat is mijn plek in de wereld? Slow Down, het liedje waarmee hij Nederland vertegenwoordigt op het Eurovisiesongfestival in de Zweedse hoofdstad Stockholm, roept op tot een rustiger levenstempo. How Lucky We Are is dan een logisch vervolg. Douwe Bob: ‘Als het je lukt om die staat van innerlijke rust te bereiken en in de Fool Bar om je heen kijkt naar je maten, dan realiseer je je: ‘Wat hebben wij een geluk met waar we zijn geboren en wie we mogen zijn. Dat is helemaal niet zo vanzelfsprekend. Het is maar net wat voor kaarten je in het leven meekrijgt.’ Het akoestische liedje History werd geschreven onder de sterrenhemel in de Zweedse bossen. Het gaat over de nietigheid van de mens: ‘Man is but a small grain in the sands of time.’ De daaropvolgende stevige rocker Settle Down mag gezien worden als een sleutelnummer. Hier spreekt een stadsjongen die verlangt naar de rust van het platteland. Het groen lonkt, maar de verleidingskracht van de grote stad blijft onveranderd groot. Douwe Bob: ‘Zo ben ik. Ik wil paard rijden als een cowboy, maar ook een mooi pak aantrekken en in een club Martini drinken.’ It Ain’t Easy gaat over het pijnlijke van een verbroken vriendschap, terwijl het licht snerende Get Real, voortgedreven door een woeste shuffle en voorzien van strijkersarrangementen, het begrip authenticiteit aan de kaak stelt. ‘Do I have to go to Nashville to sound real?’ vraagt Douwe Bob. Het antwoord op die vraag werd fraai verwoord door de altvioliste van het strijkkwartet: ‘Als je het niet in Amsterdam kunt, lukt het je ook in Nashville niet.’ Douwe Bob: ‘Wees nou maar gewoon jezelf, weet waar je staat en wees echt.’ De tweede helft van de plaat speelt zich nadrukkelijk af in de Fool Bar en voert een aantal door het leven getekende personages op. Mensen met een verhaal. Douwe Bob: ‘Mijn vader heeft me leren observeren. Hij nam me mee naar de kroeg en zei: ‘Kijk naar de mensen. Hoe iemand zit, hoe iemand praat. Luister naar wat ze te zeggen hebben. Het maakt niet uit of het waar is wat iemand vertelt, als het verhaal maar goed is.’ Jacob’s Song is een prachtige weemoedige pianoballad over ‘rauwe heartbreak’. Aan de bar huilt een man uit. Zijn vrouw is weggelopen: ‘The only one I’d kill for doesn’t need me anymore’. Het nummer leidt tot een instrumentale finale met dwarrelende piano-akkoorden en weelderige orkestratie. In Cynic, waar de luisteraar meegevoerd wordt naar de cottonfields van het Amerikaanse Zuiden, tikken de stamgasten een man op de vingers die niet durft te bekennen dat hij smoorverliefd is, terwijl dat nu juist van zijn gezicht af te lezen valt. ‘Ga het haar vertellen, sukkel!’ Damn Good Time biedt pittige uptempo countryrock en vormt een ode aan het beroep van barman. ‘Een goede barman heeft voor iedere gast een eigen benadering en is altijd alert. Hij is de perfecte gastheer. Naar wie gaat een psycholoog om zijn verhaal te vertellen? Naar de barman.’ In de Fool Bar wordt ook versierd. In Take It Off kruipt Douwe Bob in de huid van de zelfbewuste ladies man. Bad Boy Douwe Bob! Ja, hij ziet die ring om haar vinger wel, maar – net als al het andere wat zij draagt: Take it off! Een brutale rocksong met een gierende solo van DeWolff-gitarist Pablo van der Poel. Black Jolene vertelt het verhaal van een vrouw met een moorddadige reputatie. Het type van de aso met een klein hartje. Niemand wil haar nog een drankje schenken, behalve … de barman van de Fool Bar. En zo eindigt de plaat met Love On The Rocks. Over ‘een fancy chick en liefde die op de klippen loopt.’ Het is het meest duistere nummer op de plaat. Hier zijn we aanbeland in de kleine uurtjes, waar drank en ‘koude liefde’ de sfeer bepalen. ‘A raw deal in a fancy store, a hard knock on a closed door’, zingt Douwe Bob helemaal aan het eind. Slotregels die alle goede bedoelingen van de eerste helft van het album in realistisch perspectief plaatsen. Al je zelfinzicht en goede voornemens ten spijt, het leven gaat nu eenmaal vaak niet zoals je wilt. Maar blijf vooral jezelf. Je bent in ieder altijd welkom in de Fool Bar. Musician | songwriter | wearer of suits | rock and/or roll